Róże Różańcowe to tradycyjne w naszym, polskim kościele grupy modlitewne. Każda grupa (Róża) składa się z 20 osób odmawiających codziennie dziesiątek różańca. Róży przewodzi zelatorka lub zelator, odpowiedzialni za zmianę tajemnic, kompletność grupy, a także za systematyczne odmawianie całego różańca przez Różę. Róże odmawiają różaniec w intencjach ogólnych, najczęściej miesięcznych, dotyczących całego Kościoła, parafii, misji, diecezji itp., lub w intencjach osobistych, za członków Róży, za osoby, które prosiły o modlitwę lub sprawy, które polecono ich intencji.
Od połowy XIX wieku najbardziej popularną różańcową wspólnotą modlitewną jest Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Paulinę Jaricot (1799-1862) w Lyonie w roku 1826. "Najważniejszą... rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich" - napisała wtedy. Każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę. Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później "żywymi różami". Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie jest grzechem a utratą zasługi. Dziełu udzieliło poparcia wielu biskupów oraz ojciec generał Zakonu Kaznodziejskiego, który przyłączył Stowarzyszenie Żywego Różańca do wielkiej historycznej dominikańskiej Rodziny Różańcowej, obejmującej Bractwa Różańcowe i Różaniec Wieczysty. Wkrótce papież Grzegorz XVI wydał breve aprobujące stowarzyszenie. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie. Po pięciu latach, w roku 1831, Paulina Jaricot napisała: "Liczba odmawiających dziesiątek różańca rośnie z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i wielu regionach Ameryki. ... Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra". Kilka lat później dodała: "Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata".
Obecnie Żywy Różaniec istnieje prawie w każdej parafii. Parafialna wspólnota Żywego Różańca jest jednostką autonomiczną, tzn. wspólnoty parafialne nie łączą się w struktury ogólnokrajowe, czy światowe. W Polsce obowiązuje Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, zatwierdzony przez Prymasa Polski, Stefana kardynała Wyszyńskiego.

Zmiana tajemnic i wspólne spotkanie modlitewne Żywego Różańca odbywa się w naszej parafii w Pierwszą Sobotę miesiąca o godz. 7:30.

Uczestnictwo w Żywym Różańcu polega na przynależności do grupy zwanej różą. Każda osoba z róży przez miesiąc odmawia jedną z tajemnic różańcowych. Członkowie Żywego Różańca w dążeniu do świętości starają się naśladować Maryję - Matkę Jezusa i odmawiają różaniec - najbardziej rozpowszechnioną modlitwę maryjną w Kościele rzymskokatolickim. Modlą się w intencji pokoju, nawrócenia grzeszników, Ojca Świętego, rozwoju misji i innych intencji zalecanych przez Kościół.

"Modlitwa różańcowa jest modlitwą człowieka za człowieka; jest modlitwą ludzkiej solidarności, modlitwą wspólną odkupionych, która odbija w sobie ducha i intencje pierwszej z odkupionych, Maryi, Matki i obrazu Kościoła; jest modlitwą za wszystkich ludzi świata i historii, żywych i umarłych, powołanych do tworzenia wraz z nami Ciała Chrystusa i do stania się wraz z Nim współdziedzicami chwały Ojca" (Jan Paweł II).